„Autorowi zapewne chodziło przede wszystkim o wspomaganie rozwoju emocjonalnego i dojrzałości społecznej. Świadczy o tym treść wierszyków, które mówią dorosłym o tym, czego dzieci nie lubią, czego się boją, co jest dla nich trudne i nieprzyjemne, a także jak te trudności przezwyciężyć. Rodzice, którzy na moja prośbę przygody kota Amadeusza, czytali nie „dziecku” lecz „ z dzieckiem”, mówili, że zaciekawione treścią dzieci domagały się przeczytania całej książeczki na jednym ”posiedzeniu”, choć nie jest to wskazane . Życzyły sobie czytania w trzech kolejnych dniach, bo jak wiadomo dzieci lubią powtarzalność zdarzeń, szczególnie gdy je interesują. Czteroletni Kacperek identyfikował się z bohaterem książki, mówiąc „ to tak jak ja”, „jak my”. „ to o mnie”. Teksty trafiały też do poczucia dziecięcego humoru. Ilustracje bardzo się dzieciom podobały. Zachęcały do własnej twórczości plastycznej”.

Prof. dr hab. Marta Bogdanowicz (SWPS Uniwersytet Humanistycznospołeczny, Wydział Psychologii w Sopocie)